اگر چه از هنر میناكاری ایران،پیش از قرن دهم قمری نمونه های قابل ملاحظه‌ای از لحاظ تعداد بر جای نمانده است، اما آن چه كه از بررسی معدود آثار باقی مانده و نظرات محققان به دست می آید آن است كه سابقه مینا كاری در ایران به هزاره دوم پیش از میلاد می رسد. پوپ،ایران شناس نامدار سابقه میناكاری را تا ۱۵۰۰ پیش از میلاد می‌داند و از میناكاری با عنوان «هنر درخشان آتش و خاك» یاد می‌كند.
اصول هنر میناكاری كه آن را «مینیاتور بر روی آتش» نیز نام نهاده‌اند و شامل یك سلسله فعل و انفعالات پیچیده است، بر پایه تزیین فلزات به ویژه فلزات قیمتی نظیر طلا و نقره و همچنین فلز مس با رنگ های مینایی قرار دارد.این رنگهای مینایی عبارت است از اكسیدهای فلزی كه آنرا با مواد شیشه ای مخلوط می كنند و پس از قرار دادن بر روی فلز در كوره پخته می‌شود.
میناكاری را ضمناً می‌توان یك « هنر آزمایشگاهی » نیز به شمار آورد،زیرا برای دسترسی به این پدیده هنری،ضرورت دارد تا فعل و انفعالات شیمیایی خاص با دقت تمام و با مهار آتش و حرارت صورت پذیرد و دراین جاست كه نقش هنرمند میناكار،كه می بایست در تمامی مراحل تولید این محصول حضوری مؤثر و با دقت و توجه خاص داشته باشد،معلوم می‌شود.
میناكاری میتواند به شیوه‌های گوناگون انجام پذیرد،ولی دو روش آن متداول تر از دیگر روش ها بوده و اگرچه مینای نقاشی،طی سال های اخیر در اصفهان از رونق نسبی برخوردار شده،ولی هنوزبرای احیای مینای خانه‌بندی اقدام مؤثری به عمل نیامده است.
در روش مینای نقاشی،پس از تهیه زیر ساخت كه معمولاً از مس است،طی سه مرحله لعاب‌كاری با رنگ های مینایی و پخت آن دركوره در۷۵۰ درجه سانتی‌گراد،پوشش لازم بر روی فلز بوجود می‌آید سپس اقدام به اجرای زیر رنگ و پیاده كردن طرح می شود و پس از رنگ آمیزی و قلم گیری و پرداز و پخت دردرجه حرارتی حدود ۵۰۰ درجه سانتی‌گراد،در آخرین مرحله و درصورت لزوم،اقدام به طلاكاری و پخت محصول در درجه حرارتی حدود ۲۰۰ درجه سانتی‌گراد می‌كنند تا كار نقاشی به اتمام رسد.
در سالهای اخیر،میناكاران اصفهانی در میناكاری روی حجم‌های بزرگ و نیز ارایه آثار بسیار با ارزش و با كیفیت مطلوب موفق عمل كرده‌اند و امید است كه طی سال های آتی در خصوص احیاء مجدد مینای خانه بندی هم اقدام شود.
