در سرزمین ایران، هنر از دیرباز ارزش و منزلت خاصی داشته و هنرمندان ایرانی با رویکرد به زیباشناسی و توجه خاص نسبت به انسان و ارزش های والای آن و ارتباط با خالق هستی به خلاقیتهای هنری می پرداخته اند.

هنر ایرانی در طول تاریخ فراز و نشیب های فراوانی را پشت سرگذاشته، گاه هنرمند ایرانی هنر کشورهای دیگر  را  جذب و با فرهنگ خود هماهنگ و همخوان کرده و گاه نیز بالعکس، فرهنگ ایرانی الگویی برای دیگر جوامع قرار گرفته است. هنگام استیلای دشمن، هنرمندان و اندیشمندان ایرانی دشمن را مغلوب فرهنگ و هنر خود  می کردند. 

تیموریان،مغولان و اعراب اگرچه از این فرهنگ کهن بهره ای نداشتند،لاجرم به علت قدرت جذبه تمدن ایرانی،شیفته فرهنگ و هنر این مرز و بوم شدند و بعدها خود به ترویج آن هنر پرداختند.در دوران حکومت سلجوقیان سرزمین ایران اوج قله هنر بود.در دیگر دوران اسلامی نیز ایرانیان مبتکر  بسیاری از علوم و فنون و هم چنین هنر های بی بدیل بودند.

 دین اسلام به هنر ایرانی هویت الهی بخشید،چرا که ارتباط بین هنرمند و خالق هستی همانا یک رابطه بی واسطه و خالی از هر گونه آلایش است.هنرمندان ایرانی خالق سبک ها و آثار نوینی شدند که شاخص ترین آنها را  امروزه در اماکن متبرکه اسلامی می توان مشاهده کرد. هنرمندان ایرانی در این زمینه از طلایه داران حرکتی بودند که یکی از زیر مجموعه های بی بدیل و ماندگار آن هنر میناسازی است.هنری که میتواند به عنوان هویت و شناسنامه فرهنگی نسل حال به آینده منتقل شود؛هنری که در بعضی کتب،سابقه آن را  1500 سال قبل از میلاد میدانند.

اما محققینی نظیر پروفسور آرتور آبهام پوپ سابقه ی آنرا در ایران، هزاره اول پیش از میلاد می داند و آقای علی نقی وزیری درکتاب تاریخ عمومی هنرهای معاصر تا قبل ازاسلام می نویسد که یکی از آثار مینایی که اکنون در موزه آرمیتاژ موجوداست، کتیبه ای به نام محمدبن عبدالوحید هراتی به تاریخ 559 هجری قمری است. این اثر یکی از با ارزش ترین آثار میناکاری ایرانیان است.

لئوپرونستین و اروین مرگولیسErwin Margulies معتقدند که سابقه این هنر در ایران به زمان اشکانیان و ساسانیان می رسد. ولی استفاده از آن در آغاز اسلام تا پیش ازحکومت ایلخانان مغول برای ما روشن نیست. البته هرچند نمونه های نادری از میناکاری از هزاره اول پیش از میلاد وجود دارد،اما دست ساخت های کشف شده نشان از شکوه و اعتلای این هنر چه پیش از اسلام و چه بعد از آن را دارد به خصوص در دوره سلجوقیان (428 - 542 ه.ق). به دلیل جهش چشمگیری که در تمام هنرها به ویژه میناکاری به وجود آمد این هنر از رونق خاصی برخوردار شد.

هنر میناکاری را می توان یکی از اختراعات خلاق بشر دانست؛زیرا این هنر شامل فعل و انفعال های  شیمیایی پیجیده ای است.بنابراین می توان هنر میناسازی را هنر آزمایشگاهی نیز دانست و این هنر در زمان تسلط مغولان نیز ادامه داشت و فقط تغییراتی در  طراحی نقوش بر اساس زندگی روزمره بوده به وجود آمد.همچنین نمونه های این هنر از گرایش هنر آن عصر است.در این دوره بیشتر نقاشی های میناکاری شامل گل و بوته بوده که بر روی ظروف مینا تجلی می کرد.